Hossein Kargar

باز امشب حرف ما راگوش کن

آتشی رادر دلم خاموش کن

تا به امشب در دلت غم داشتی

همچو گل ها میل شبنم داشتی

هیچ می دانی که بلبل مردنی است

روح احساسات گل پژمردنی است

هیچ آیا میل کافی داشتی

کعبه ای بودی ،طوافی داشتی

یا شنیدی از زبان لال من

شرحه ای ازدردو ازاحوال من

وقت پرواز این دلم درغم نشست

شورو شوق زندگی در من شکست

باز هم روحم رفیق یاس شد

نا امیدی در تنم احساس شد

باز غم بر فصل دل پاییز شد

اشک ازپیمانه ام لبریز شد

این دلم را هیچ کس یاری نکرد

با دوچشمانم عزاداری نکرد

عاشقی جرم وگناهم گشته بود

دشت ها لبریز آهم گشته بود

من چه گویم از تب دریای عشق

یا از این دیوانه لیلای عشق

باز من از ابتدای عشق او

می روم تا ناکجای عشق او

هرچه باشد دل به عطرش زنده است

شورو شوقش تا ابد پاینده است

 

سلطان غم

هموطن غربت نشین حالا بیا ما رو ببین
یکی بجات داد می زنه ای عاشق ایران زمین

تو ناجی شقایقی براش فقط تو لایقی
تو این دیار غم زده شاید فقط تو عاشقی


رنگ دلا سیاه شده کار همه گناه شده
خورشیدمون تو اسمون رنگش چه بی پناه شده

ای هم زبون بچگیم مرحم شدی به خستگیم
گرچه جدا از تو منم با تو می سازم زندگیم
_________________

~~

دلم گرفت. . .

دلم گرفت ای هم نفس ، پرم شکست تو این قفس
تو این غبار تو این سکوت ، چه بی صدا نفس نفس
از این نا مهربونی ها ، دارم از غصه می میرم

رفیق روز تنهایی ، یه روز دستاتو می گیرم

تو این شب گریه می تونی ، پناه هق هقم باشی
تو ای همزاد هم خونه ، چی میشه عاشقم باشی

دوباره من ، دوباره تو، دوباره عشق ! دوباره ما
دو هم نفس ، دو هم زبون ، دو هم سفر، دو هم صدا

تو ای پایان تنهایی ، پناه آخر من باش
تو این شب مرگی پاییز ، بهار باور من باش

بذار با مشرق چشمات ، شبم روشن ترین باشه
می خوام آیینه خونه ، با چشمات هم نشین باشه

 

    تو نیستی

    اما

    یادت همیشه با من است

   همچون مرهمی برای زخم کهنه ام

    ولی فکر نبودنت

     خود بهانه ایست

    برای اینکه

    از سربگیرم

     گریه ی شبانه ام را.

 

 

بی آنکه بخواهم انتظارت را میکشم

حتی با اینکه میدانم نخواهی آمد

باز هم ثانیه ها را یک به یک میشمارم

...

تشنه تر از کویر میمانم

در انتظار طنین  صدایت

و گاه احساس میکنم

پریشان تر از باد میشوم

در میان  خاطرات  با تو بودنم 

......

میخواهم دوباره آغاز کنم

اینبار ازدریا به سرچشمه باز میگردم

...دریا اینجاست

اما

دریا را رها خواهم کرد

زلال آب چشمه را میخواهم

در خنکای بامداد